Etorri zen goizen arteko goiza. Aita alabaren ohe kanttoinean jarri zitzaion. Eskua amultsuki hartu zion. Ordukotz, Sarhak, alaba gazteak, bazakien haurtzarotik emaztetasunera heldua zela.

• Sarha, ene alaba maitea, ordu da printze gazte eder batekin ezkont zaitezen. Ene ondorengoa ikus dezadan. Jainkoari esker, haurrak, dotzenan hamahiru izan ditzazuen. Hautatu dizut printze gazte bat gorputzez eta izpirituz sendoa… Bihozduna.

Sarhari aurpegia, haserrez, sumindu zitzaion. Burua apaldu zuen, aitak ez zezan ikus. Aspaldi aitatxiri entzun hitz batzu etorri zitzaizkion gogora,. « Izan zaitez zure bizi propioaren Sultantsa ! Maitasuna izan dadila zure hats eta urrats, zure ogi eta edrai, zure palazio eta zure baratze”.  Aski kopeta izan zuen aitari oldartzeko:

• Ez ! Aita ! Zuk hautatu dautazuna ez da nik maite dudana ! Maite dudan hura urrun da orazino. Ez dakit non bizi den ere. Bainan badakit egun batez segur etorriko zaidala.

Hitz hauek aitari zauri bizi bat ideki zioten.

• Aita, orain, utz nezazu, nihauren etxea eraikitzen. Etxerik gabe ene biziak ez luke bideko errautsa ere balio.

Goiz batez, artilezko kapa luze urdin batean inguratua, mendiko xendretan zehar menturatu zen Sarha. Egunak eta gauak, oihanak eta mendiak zeharkatu ondoan gelditu zen,

itsas bazterreko haize leku lehor batean. Senditu zuen hemen izanen zela bere munduaren erdi gunea. Ttattola bat eraiki ere zuen harriz, adarrez eta itsasoak bota ohol zaharrez. Segurtatu zuen ttattolako atea ongi hesten zela.

Ordutik berria haizea bezain laster hedatu zen :

• Sarha printsesa mendien haraindira, joan da. Han dago, itsas bazter batean, bere maitalearen haiduru!

Etorri zitzaizkion.

Haraino mentura zen lehena zaldizko trebe bat izan zen. Burua zut, ezpata gerrian, atean jo zuen. Barnetik neskak:

• Nor da hor ?

Bihotza estu eta larri gerlariak :

• Ni nauzu, Hasan !

Ixil une luze bat izan zen… Ate zirrikitutik Sarhak xuxurlatzen zion :

• Barkatu Hasan ! Ez da aski toki, ttattola honetan, zuretzat eta enetzat.  :

Gizona zaldi gainera igan eta jin bezala joan zen. Sarhak berehala hari xuriz brodatu zuen « Hasan » izena bere kapa urdinean.

Gau haizetsu batez, beste gazte lerden bat menturatu zen itsas-untziz. :

• Nor dator ?
• Ni nauzu, Ali ! Erantzun zion itsas-gizonak ozen.

Haize zirrimolan entzun zuen barnetik :

• Ali , zure eta ene artean bat sobera da ttattola hontan bizitzeko. Haizeak lagun zaitzala berriz etxera.

Berehala hari xuriz brodatu zuen « Ali » izena.

Hameka ilargi berri izan ziren eta beste hainbeste gizon etorri zitzaizkion printze, gerlari, eskale, ebasle…. Izen guziak hari xuriz brodatu zituen soineko urdinean.

Hamabigarren ilargian, Moktar delako batek, oinez jina, eskuak hutsik, hatsa sendo, bi begiak izar, ttattolako atean jo zuen.

• Nor zaitut zu ?

Ixil une luze bat izan zen.

• Nor ziren erradazu !

Haizea intzirika bazabilan …

• Galdatu dautzut nor ziren !

Moktar atetik hurbildu zen eta taula artekatik xuxurlatu zion :

• Zu nauzu ! Zu eta ni biak bat gaituzu !

Atea ideki zen. Ilunbean, gizon gazteak emazteki zahar bat ikusi zuen. Aurpegia hits, ileak gris, larrua ximur, gorputza hezur eta larru, soineko urdin lodi batean borobilkatua; bainan begiak argi eta ezti. Sorbalda gainean, hari xuriz brodatua ikusi zuen « Hasan » izena … Pirua punttatik tiratu eta izena desegin zen. Haria atetik kanpo, gaueko haizeari bota zion. Beste bat «Ali », desegin zuen, hura ere gaueko haizeari eman. Izen brodatu bat kentzen zuen aldi oro, Sarhari aurpegiko zimurdura bat joaten zitzaion. Kapako izenak oro kendu zituenean, emaztearen aurpegiak gaztaroko, leun eta dirdira bera zaukan. Udaberriaren gordin gozo bera senditu zuten biek beren baitan.…Biak bat orain, eskuz esku, etxerako bide luzea hartu zuten… Haizeak haien herrestoak aspalditik ezabatuak ditu… Nola zendu direla ez dutan entzun, beti bizi izan behar dute.